Al op zijn veertiende onderging Ramon een zware operatie. Er werd namelijk ontdekt dat hij een hersentumor had. Zijn evenwicht was al langere tijd slecht, maar rond zijn dertiende begon hij dingen van tafel te stoten of maakte hij een misstap en viel hij om. “Ik kon ook ineens hoofdpijn hebben”, vertelt hij. “Alsof ik hele erge migraine had. Het voelde dan alsof mijn hersenen eruit wilden. Na een tijdje werd het steeds erger. Ik had er best wel last van. Mijn ouders hadden het gevoel dat er iets niet klopte. Ik ging naar het ziekenhuis voor een MRI-scan. Twee dagen later kreeg ik te horen dat het een goedaardige tumor was, die op een gevaarlijke plek zat.”
Slecht geheugen
De operatie ging goed, maar Ramon heeft sindsdien niet-aangeboren hersenletsel. “Ik moet eerlijk zeggen dat ik een slecht geheugen heb, vooral mijn kortetermijngeheugen. Ook kan ik nog steeds last hebben van mijn evenwicht. Aan de buitenkant zie je dat niet zo, maar het voelt soms alsof ik op een bal loop. Verder heb ik vaak stemmingswisselingen. Daarom sluit ik mezelf soms op. Ik zit graag thuis en ben al snel tevreden met een goede game.”
Werken
Ramon werkt op het moment niet, maar wil dat wel heel graag. “Sinds een aantal maanden moet ik rustig aan doen van het UWV. Het ging niet zo goed met me en ik sliep slecht. Toch was werken altijd mijn insteek en dat is het nog steeds. Ik wil zelf alleen iets te snel weer beginnen. Laten we zeggen dat ik mezelf en het leven eerst nog even moet zien te vinden.” Hij is tien jaar lasser geweest, maar wil nu graag automonteur worden. Er verschijnt direct een grote glimlach op zijn gezicht. “Dat wilde ik vroeger al. Ik ben fan van auto’s, maar weet er niks van. Toch wil ik er graag meer van weten. Ik wil ook iets doen wat ik echt leuk vind. Ik leer slecht door te lezen. Dat gaat me niet goed af. Ik ben beter met mijn handen. Laat mij maar gewoon proberen. Vroeger vond ik alles eng, nu probeer ik alles leuk te vinden.”
Begeleiding
De begeleiding die hij hier krijgt, vindt hij fijn. Hij heeft dit naar eigen zeggen ook nodig. “Ik woonde eerst een paar straten verderop, op mezelf. Daar had ik minder begeleiding, dus dit is beter. Ze checken me, houden me een beetje in de gaten. Ook helpen ze me met mijn geheugen, laat ik het zo zeggen. Ik ben vaak en snel afgeleid, dus herinneren ze me aan dingen. Verder heb ik buren en kan ik elke dag rustig mee eten.”