Rob had een verantwoordelijke functie bij een internationaal bedrijf. Hij woonde jaren in Hong Kong en ook een tijdje in Italië. “Ik weet er alleen niets meer van. Ook mijn vrouw en kinderen kende ik niet meer. Ik zie mezelf staan op vakantiefoto’s, maar kan het me allemaal niet herinneren. Alles is weg. Sinds die hersenbloeding heb ik mezelf helemaal opnieuw moeten uitvinden. Voor mijn gezin was het een enorme opgave. Zij kregen een man en vader terug die zij niet meer herkenden.”
Oefenen
Elke dinsdag bezoekt Rob het NaH-centrum van Syndion. Dit is een dagbestedingsplek voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel (NaH) of met een beperking. “Ik ben hier vijf jaar geleden in eerste instantie gekomen om mijn vrouw te ontlasten. Toen zat ik nog in een rolstoel, kon ik alleen staan. Alles wat ik leerde bij fysiotherapie oefende ik hier. Zo ben ik stap voor stap gaan lopen.”
Horen in het Engels
De grootste uitdaging voor Rob is praten en goed duidelijk maken wat hij voelt en bedoelt. “Ik hoor alles in het Engels. Het Nederlands is dood in mijn hersens, waardoor ik me een vreemde taal eigen moest maken om weer te leren spreken. Dus als je Nederlands tegen mij praat, vertaal ik dat in mijn hoofd in het Engels om het te kunnen begrijpen. En als ik iets wil zeggen, dan formuleer ik ook de zinnen en woorden in het Engels. Die vertaal ik vervolgens naar het Nederlands. Ik spreek hier ook af met een logopediestudent. Hij leert omgaan met mensen met NaH en ik leer weer redelijk goed praten.”
Groot goed
Dat iedereen van elkaar weet dat er iets is, vindt Rob prettig in het NaH-centrum. “Zo is er begrip als iemand bijvoorbeeld vraagt of de radio zachter kan. Ik kan hier op mijn gemak een krantje lezen, een podcast luisteren op mijn telefoon of deelnemen aan een online overleg. Dat de begeleiders gedegen kennis hebben van de problematiek van NaH is een groot goed. Ze vinden het niet erg om dingen te herhalen die ze net verteld hebben. Zij weten dat je dit alweer vergeten bent. Dat vraagt wel iets van de begeleiders. En niemand zit je hier op de huid. Dat vind ik prettig. Ik kán het allemaal wel, maar het heeft tijd nodig. En die tijd wordt mij hier gegeven. Ze weten dat als ik hulp nodig heb, ik dat aangeef.”
Gelukkig
“Het is nu eenmaal zo”, stelt Rob nuchter vast als hij praat over wat er is gebeurd. “De enige goede ervaring is dat, toen ik op de IC lag, mijn hersenen in de hemel waren. Alles was zo mooi. Ik wilde daar blijven. Maar ik werd teruggegooid op aarde. Toen ik uit het ziekenhuis kwam, ben ik meteen een gelovig mens geworden. Ik weet dat als ik ga, ik op een mooie plek terechtkom. Dat maakt mij gelukkig.”