Isabel is een bevlogen professional die al meer dan 30 jaar ervaring heeft in de hulpverlening, voornamelijk als casemanager van multi probleemgezinnen en kwetsbare mensen met complexe problematiek. Een jaar of 6 geleden stapte zij over naar de beleidsmatige kant van haar functie. Uiteindelijk begon het, ondanks de leuke baan, toch weer iets te kriebelen en ontstond er een verlangen om weer wat voor anderen te betekenen. Isabel oriënteerde zich hier en daar op vrijwilligerswerk en kwam uiteindelijk met Syndion in aanraking. Daarna ging het snel en na het bezoeken van de crea avond van de locatie Leerdam centrum ontstond al snel het plan om wekelijks met een bewoner te gaan wandelen. Zij voelt zich goed op haar plek en ze kijkt uit naar de wekelijkse ontmoetingen met haar wandel maatje.
Het wandelen is meer dan alleen maar een bezigheid voor beweging en even eruit zijn. Hoewel het lichamelijk belangrijk is voor Isabel haar wandelmaatje om te bewegen, is de wandeling vooral een manier om een band op te bouwen met elkaar. Zo hoopt Isabel dat de gezelligheid die Isabel en haar wandelmaatje tijdens het wandelen ervaren, er uiteindelijk toe zal leiden dat de cliënt vertrouwen kan krijgen dat ze altijd op Isabel, of andere mensen kan terugvallen, maar ook leert haar grenzen aan te geven. Dat is al merkbaar aan het feit dat Isabel haar wandelmaatje steeds makkelijker dingen over haar leven, bijvoorbeeld over haar moeder of broer met Isabel deelt. Zo heeft een op het oog eenvoudige activiteit een grotere meerwaarde dan je in eerste instantie zou denken. Je bent als vrijwilliger altijd van grote betekenis.
Onno
Onno is een technische man die in zijn werk altijd dienstverlenend bezig wil zijn. Hij werkte 25 jaar in de theatertechniek. Daarna is hij in de publieke sector terechtgekomen, waar hij
als ICT’er behulpzaam is voor de gemeenschap. Toch was het nog niet genoeg voor hem en hij zocht kansen om zijn verbindende aard nog meer in te zetten. Onno en Isabel waren tegelijk naar mogelijkheden aan het zoeken om zich in te zetten als vrijwilliger. De mogelijkheid voor Isabel diende zich aan en in overleg met de vrijwilligers coördinator van de locatie in Leerdam is Onno meteen meegegaan naar de crea avond. Beiden zijn diezelfde avond met vervolgafspraken naar huis gegaan.
Onno gaat op wisselende momenten naar zijn kookmaatje om samen met hem te koken. Onno zijn kookmaatje woont nog niet zolang op zichzelf en komt uit een beschermde omgeving. Hij wil graag leren koken. Onno zijn kookmaatje heeft de gelegenheid om in zijn appartementencomplex gezamenlijk de maaltijd te gebruiken, maar hij geeft er de voorkeur aan om zelf te koken (met begeleiding) om zo in de rust van zijn eigen appartement te eten.
Onno zijn kookmaatje zorgt zelf voor de boodschappen. Als Onno komt staat de deur al voor hem open en gaan ze samen koken. De afwas is dan de afsluitende activiteit en als dat klaar is dan gaat Onno weer naar huis. Door de beperking die de cliënt heeft, kan Onno niet goed “lezen” of het samenzijn naar wens was, maar Onno draagt wel degelijk bij in de groei van de zelfstandigheid van zijn kookmaatje, in dit geval bij het koken. En tijdens het koken praat het makkelijker met elkaar zodat er een gevoel van gezamenlijkheid ontstaat.
Syndion. Doen wij samen.
In de stad worden Onno en Isabel soms herkend door de bewoners en er klinkt dan een luide roep over de straat: “Onnoooooo” of “Heeee Isabel”. Dit zorgt voor een blij gevoel en een grote glimlach. Zo wordt een boodschappenmoment soms even het lichtpuntje van de dag, voor beide partijen.
Thuisgekomen na hun vrijwilligerswerk delen Onno en Isabel hun ervaringen met elkaar. Op deze manier reflecteren zij samen en ze kunnen elkaar ook motiveren als dat nodig is. Hun ervaringen die ze opdoen bij het vrijwilligerswerk zijn op die manier ook aanleiding tot verdiepende gesprekken aan hun eigen keukentafel.