Op een dag ziet ze in de krant een oproep van de Van Strijsingel in Dordrecht. Ze zoeken vrijwilligers die leuke dingen met de cliënten willen doen. Op de Van Strijsingel zijn de bewoners wat ouder en ze hebben een verstandelijke beperking. Ook komen er cliënten vanuit andere locaties voor dagbesteding. Marianne voelt zich aangetrokken door de oproep; het is letterlijk mensenwerk. Het komt goed uit dat ze les heeft gegeven aan professionals die werken met mensen met o.a. autisme. Maar ervaring met het werken met mensen met een verstandelijke beperking heeft ze niet. Ze start op bescheiden wijze met een halve dag per week. Ze is benieuwd of ze het leuk vindt, maar meer nog vraagt ze zich af of de cliënten het leuk met háár vinden.
Vis in het water
Marianne voelt zich al snel op haar gemak op de Van Strijsingel. Ze is hier inmiddels elke donderdag te vinden. Ze kookt graag met de cliënten. De cliënten helpen gezellig en na het eten zijn alle bordjes leeg. Er is zelfs een cliënt die niet kon koken en hij is nu vol trots als hij eitjes klutst en pannenkoekenbeslag roert. En na de maaltijd komt heel vaak een bordspelletje op tafel.
Ze gaat ook graag samen met een cliënt naar de stad, gezellig ergens koffie drinken. Soms doen ze wat extra’s en dan gaan ze bijvoorbeeld op “vrouwendagje” naar Scheveningen of Rotterdam. Haar man gaat dan ook wel eens mee om wat extra handjes te hebben bij de rolstoel cliënten.
Kaarsje
Bijzondere herinneringen bewaart Marianne aan de bewoonster Maria. Marianne was jaren een soort van persoonlijke vrijwilliger voor Maria. Toen het achteruitging met Maria zijn ze samen met de wensambulance naar Breda gegaan op verzoek van Maria. Hoewel ze niet zo goed meer kon eten, genoot Maria van de lunch en hebben ze daarna een kaarsje gebrand in een kerkje in Breda. Onvergetelijk.
Afscheid
De groep is heel hecht met elkaar. Het voelt als een soort familie. Door de leeftijd van de cliënten moeten ze helaas soms ook afscheid nemen. Dit gebeurt op een respectvolle wijze en het komt vaak voor dat één van de medebewoners dan bij het afscheid nog iets wil zeggen, of ze leggen met elkaar een bloem neer, of een potje Engelse drop naast de kist…..
Marianne
Als Marianne op vakantie gaat, dan moet ze beloven dat ze weer terugkomt en natuurlijk stuurt ze een vrolijk vakantiekaartje naar de bewoners. Haar bevlogenheid is duidelijk te merken. Het is kijken wat kan en genieten van wat er is. Toen Marianne onlangs op 1 juli 12,5 jaar vrijwilliger was op de Van Strijsingel, stond er een prachtige bos bloemen voor de deur en ze heeft de locatie op heerlijke gebakjes getrakteerd. Dat was een feestelijk moment en de vlaggetjes waren voor haar opgehangen.
Het is Marianne duidelijk gelukt om een mooie invulling te vinden na haar pensionering. Ze geniet van de talenten van de bewoners; je leert elkaar door en door kennen en ze laat zich ook elke keer verrassen als er dan weer mogelijkheden ontstaan in plaats van beperkingen. Het is maar hoe je kijkt en iedereen heeft iets wat ze goed kunnen. Dat maakt de dagen zo leuk.
Tip
Als tip voor andere vrijwilligers zegt Marianne dat je als vrijwilliger met meer energie naar huis moet gaan als dat je kwam. Als je geest opgewekt is en je houdt van mensenwerk, dan zit je goed.
Kers op de taart
Omdat het vrijwilligerswerk zo goed bij haar past, is Marianne ondertussen ook bij Vluchtelingenwerk gestart. Hier heeft ze een jonge vrouw ontmoet uit Eritrea met haar zoon en haar dochtertje. Inmiddels zijn Marianne en haar man een soort bonus opa en oma geworden voor de kinderen. Het is dan ook niet verbazend als Marianne tot slot vertelt dat haar Eritrese bonus-kleindochter van 8 jaar morgen meegaat naar de Van Strijsingel om te helpen in de keuken en samen met de cliënten te knutselen. Iets met goed voorbeeld……..