Hoe haar hersenletsel is ontstaan en wat er die bewuste dag is gebeurd, kan Diana zich niet herinneren. Ze heeft zich alles door haar naasten laten vertellen. Haar dochter heeft het voor haar opgeschreven, zegt ze terwijl ze de tekst erbij pakt. “Het is vier jaar terug gebeurd. Ik was met mijn kleinzoon bij ons in de achtertuin aan het zwemmen. Ik had op dat moment best wel erge hoofdpijn, maar dat had ik wel vaker. Hij en ik deden spelletjes, gingen daarbij ook kopje onder. Op een gegeven moment bleef ik blijkbaar onder water, waardoor ze zagen dat het niet goed was. Mijn man heeft me er zo snel mogelijk uitgehaald. Hij zag dat de linkerkant van mijn mond scheef hing en ik de linkerhelft van mijn lichaam niet meer kon bewegen. In het ziekenhuis bleek dat ik een groot herseninfarct had gehad.”
Vergeten
De periode erna, oftewel de tijd dat ze in het ziekenhuis lag en moest revalideren, is voor Diana net als de gebeurtenis zelf een zwart gat. Ze heeft er veel aan overgehouden, vertelt ze. “Lichamelijk heb ik krachtverlies aan mijn linkerkant. Verder heeft het psychisch van alles gedaan. Zo vergeet ik veel. Ik ben bijvoorbeeld bij de bevalling van mijn kleinkinderen geweest, maar daar weet ik niets meer van. Ik wist ook niet meer hoe lang mijn man en ik getrouwd waren, dat soort dingen. Ik kan vooral herinneringen uit de periode vóórdat het gebeurde niet meer terughalen. Soms moet ik dingen wel tien keer opnieuw vragen. Dan ga ik bijvoorbeeld een dag iets doen en moet mijn man mij vertellen wat ik ook alweer heb gedaan. Ik probeer daarom veel op te schrijven. Dat helpt in ieder geval iets.”
Veranderd
Diana heeft het er zichtbaar erg moeilijk mee. Als ze erover praat, vullen haar ogen zich met tranen. “Ik vind het heel lastig dat dit gebeurd is. Het leven is anders dan het was: ík ben anders dan ik was. Ook qua karakter. Eerst was ik veel liever. Dat voel ik niet alleen zo, maar is ook echt zo. Eerder hielp ik graag anderen. Dat probeer ik nu nog steeds wel, maar kan lang niet altijd meer. Ook mijn omgeving vindt dat ik veranderd ben. Ik woon nog steeds met mijn man en hij merkt het natuurlijk ook, heeft het er net zo goed moeilijk mee. Soms gebeuren er dingen waar ik geen grip op heb. Ik kan dan bijvoorbeeld ineens boos worden als het ergens te druk voor me is of er teveel prikkels zijn. Dat wil ik dan niet, maar het gebeurt gewoon. Zo ben ik nooit geweest, en dat is lastig om te accepteren.”
Kaarsenmakerij
Op maandag en woensdag werkt Diana op het NAH-centrum van Syndion in Gorinchem. Dat is voor haar een hele fijne afleiding. “Als ik alleen thuis ben, gaat het niet goed”, geeft ze toe. “Daar kan ik ook niet over praten. Ik ben daarom blij dat ik hier twee dagen in de week ben en in de kaarsenmakerij kan werken. Zal ik laten zien wat ik doe?”, zegt ze, terwijl ze aanstalten maakt om erheen te lopen. Eenmaal daar wijst ze naar haar werkplek en de kaarsen die ze al heeft gemaakt, waaronder een gedetailleerde hondenkop. “Hier maak ik dus de kaarsen en heb ik de ruimte om creatief bezig te zijn. Ik maak ze in allerlei soorten en maten en met verschillende patroontjes. Ik vind het fijn om hier alleen te zijn en even lekker tot mezelf te komen.”
In het begin moest ze overigens echt even een drempel over om bij Syndion te gaan werken. Het was eng, zegt ze. “Ik zag er enorm tegenop, want ik wist niet wat ik zou aantreffen. Ik dacht: aan mij zie je niet zoveel, maar hoe zou dat bij de anderen zijn? Inmiddels vind ik dat niet lastig meer, hoor. Dit werk en de mensen horen er voor mij nu helemaal bij. We praten ook gewoon met elkaar, delen waar we tegenaan lopen. Soms is dat voor mij heel herkenbaar, en het is prettig om het er dan zo over te hebben.”
Steun
Buiten haar werk om ziet Diana nog steeds een psycholoog. Ook bij de fysiotherapeut komt ze wekelijks. Momenteel leert ze daar zelfs opnieuw fietsen. “Autorijden kan ik niet meer, maar ik ben nu wel weer bezig met fietsen. Dat is lastig, want ik ben erg schrikkerig en heb evenwichtsproblemen. Toch wil ik het graag proberen.” Een grote steun voor Diana zijn haar familie en vrienden. “Mijn kinderen, mijn man, mijn zus. Zij zijn belangrijk voor me. Mijn zwager laat dagelijks de hond uit, waar ik ook erg blij mee ben. De hond is alles voor mij. Op dinsdag komt er altijd trouw een vriendin bij me langs, mijn oude teamleidster. Verder zie ik Sophie van het NAH elke week. Zij en haar collega Jacobien regelen heel veel voor mij. En natuurlijk haal ik plezier uit mijn kleinkinderen. Of even ergens naartoe gaan met mijn man. Al is het maar dat we samen aan het water op een bankje zitten. Dat zijn al fijne momenten.”
Rust
Toch bekent Diana dat ze vindt dat ze momenteel te weinig van het leven geniet. Ze hoopt dat in de toekomst weer meer te gaan kunnen. “Ik zou op den duur graag wat rustiger willen worden en meer willen genieten. En het zou mooi zijn als mijn kleinkinderen, als ze ouder zijn en de leeftijd ervoor hebben, uit zichzelf naar mij toe komen. Dat hoop ik echt.” Daarbuiten wil Diana graag meer duidelijkheid hebben over haar gezondheid. “Ik denk dat ik het, als ik weet wat het is, beter een plekje kan geven. Nu weet ik niet wat er precies aan de hand is. Komen mijn klachten echt door mijn herseninfarct, of speelt er iets anders? Is het bijvoorbeeld dementie? Dát weten, zou me rust geven.”